Rozdział XVIII

Weszłam do swojego pokoju i od razu wzięłam telefon do ręki, bo gdy pojechałam z Rasto zostawiłam go na komodzie. Zobaczyłam wiadomość od Lucasa, w której napisał, że musimy pilnie porozmawiać. Postanowiłam od razu do niego oddzwonić. Odebrał zaraz.

- Hej, co chcia… - miałam zamiar dokończyć, ale mi przerwał.

- Czemu mi nie powiedziałaś, że masz kumpla wampira? – zapytał z wyrzutem.

- Czekaj, co?! – zadałam to pytanie i w duchu modliłam się, żeby słowa Lucasa okazały się głupim żartem.

- No to, że poznałem Gabe’ a – rzucił.

- Ale Clary nie? – zapytałam zaniepokojona.

- No jasne, że nie – odparł, a ja odetchnęłam z ulgą. – A co?

- Nie powiedziała ci, co się jej stało dwa dni temu? – zapytałam zaskoczona, że Clary nie powiedziała mu nic o napadzie tego wampira.

- Co się stało dwa dni temu? – zapytał, a w jego głos było słychać nutkę gniewu.

- No, bo… Clary miała… Niezbyt miłe… Spotkanie z… Wampirem – powiedziałam niepewnie.

- Że co?! – krzyknął do słuchawki, tak, że aż prawie pękły mi bębenki.

- Cas, uspokój się. Nic się jej nie stało – powiedziałam spokojnie.

- Jak mam być spokojny? Moja dziewczyna została zaatakowana przez wampira – warknął zdenerwowany.

- Uspokój się, bo ci żyłka pęknie – rzuciłam obojętnie. – Muszę kończyć, a ty mój drogi, masz się opanować, ok?

- Ok – powiedział z westchnieniem. Rozłączyłam się i postanowiłam odpocząć od tego rumoru. Przebrałam się w sportowe ciuchy, wzięłam ze sobą dwa srebrne sztylety oraz słuchawki. Zeszłam na dół. W kuchni zobaczyłam mamę.

- Mamo, wychodzę pobiegać – powiedziałam.

- Dobrze, tylko uważaj na siebie – odparła moja mama. Ubrałam adidasy i wyszłam z domu. Postanowiłam pobiegać po parku. Skierowałam się, więc w tamtą stronę przy okazji słuchając „Dollhouse”. Truchtałam i z tym samym tempem dobiegłam do bramy parku. O tej porze, czyli koło siedemnastej mało kto przechadzał się po tej okolicy. Wbiegłam na teren parku. W połowie mojej trasy sekundę przed atakiem poczułam ukłucia na przedramionach. Wykonałam unik, a napastnik padł jak długi na ziemię obok mnie. W ostatniej chwili udało mi się uniknąć uderzenia w tył głowy. Powiedziałam sobie wtedy, że nie dam się znowu uderzyć w głowę.

- Czyli to ciebie mamy wyeliminować? – zapytał z drwiną w głosie jeden z wilkołaków. Chciałam ich trochę powkręcać, zanim się ich „pozbędę”.

- P-proszę, nie – wyjąkałam z udawanym przerażeniem. Na ich twarze wypłynęły szerokie uśmiechy. Pamiętając, co nie co z filmów, w tym momencie, każdy przerażony nastolatek powinien uciekać. Zrobiłam to samo, ale zamiast biegnąć w stronę bramki, pobiegłam w las na około ścieżki. Znałam to miejsce jak mało kto, więc łatwo mogłam zrobić ich na szaro. Tak jak przepuszczałam zaczęli biegnąć na mną. W jednej chwili skręciłam w prawo, potem w lewo i jeszcze raz w prawo. Nie słyszałam ich kroków za mną. Zaryzykowałam zerknięcie za siebie, a to było dużym błędem. Uderzyłam w coś twardego i upadłam na tyłek. Podniosłam głowę i zobaczyłam jeszcze jednego wilkołaka. Patrzyliśmy sobie w oczy, a on w jednej chwili wskazał mi głową, abym uciekała. Podniosłam się i skinęłam głową. Nachyliłam się jeszcze do niego i szepnęłam.

- Dzięki, mam dług – powiedziałam i pobiegłam we wskazanym kierunku. Kiedy byłam już poza zasięgiem słuchu wilkołaków, to ja zaczęłam nasłuchiwać. Doszła mnie rozmowa.

- Danny, widziałeś ją? – zapytał jeden z tych „złych” wilkołaków.

- Niestety nie – odparł ten „dobry” Danny.

- Szlag, szef nas zabije – mruknął drugi „zły”. Dalej nie miałam ochoty słuchać ich wymiany zdań. Pobiegłam ile sił w nogach do domu. Przekraczałam właśnie próg domu, gdy… 

Witam!

Sorry, że taki krótki, ale po pierwsze, brak weny. Po drugie, było mało komentarzy pod ostatnim rozdziałem i zastanawiam się, czy ktoś czyta jeszcze mojego bloga....

Liczę na komentarze i szczere opinie :)