Rozdział XIV

 

- A dokąd to, Patricia? – zapytał Jeff pojawiając się nie wiadomo skąd. – A to kto?

Obrzucił moją kuzynkę lubieżnym spojrzeniem, a ja się wzdrygnęłam. W mojej głowie pojawiła się myśl, że muszę ją bronić.

- Trish – szepnęła Clary drżącym głosem i pokazała za nas. Stali tam Toby i Bill.

- Uwierz mi, nie chcecie nic nam zrobić – powiedziałam i popatrzyłam na nich po kolei.

- Dlaczego? – zapytał ze śmiechem Jeff.

- Nie chcesz wiedzieć – ostrzegłam go.

- Chyba jednak zaryzykuję – powiedział Bill i zbliżył się do Clary. W ułamku sekundy znalazłam się obok niego i podcięłam go. Padł jak długi na ziemię i patrzył na mnie z gniewem. Uśmiechnęłam się.

- Któryś jeszcze?

W moją stronę szedł Jeff. Odwróciłam się w jego stronę. Podniósł ręce w geście kapitulacji.

- Dasz się zaprosić na kawę? – zapytał z uśmiechem.

- Pieprz się – warknęłam, chwyciłam Clary za rękę i poszłyśmy w stronę stołówki. Z tackami usiadłyśmy obok Lucasa. Widząc moją minę zmarszczył brwi.

- Jeff? – zapytał.

- Nie krasnoludki – warknęłam jeszcze zdenerwowana. Dopiero po chwili opanowałam się. – Przepraszam.

- Nic nie szkodzi – powiedział mój przyjaciel i lekko się uśmiechnął. – Mogę wpaść do ciebie po szkole?

- Pewnie, jeżeli Clary nie ma nic przeciwko – powiedziałam i odwróciłam się w jej stronę.

- Spoko, tylko musicie być cicho, bo mam zamiar się uczyć – powiedziała i wyszczerzyła się w uśmiechu.

- Masz to jak w banku – powiadomił ją Lucas. – A teraz drogie panie, udało mi się dla was wytargować budyń.

- Jej! Cas, uwielbiam cię! – krzyknęłam i przytuliłam go. Dostałam swój ulubiony, czyli waniliowy. Zadzwonił dzwonek na lekcje, więc pożegnaliśmy się i rozeszliśmy do klas.

Zaparkowałam Kawasaki w garażu, a chwilę potem na podjazd zajechało auto Lucasa. Zaprosiłam go do domu.

- Chcecie coś do picia? Jest cola, sok pomarańczowy… - zapytałam zaglądając do lodówki.

- Sok – powiedziała moja kuzynka wchodząc do kuchni. Podałam jej butelkę. – Dzięki, i miłej rozmowy.

Miałam jej odpowiedzieć, ale już jej nie było.

- Colę? – zapytałam Lucasa, gdy usiadł przy blacie. Pokiwał głową, a ja nalałam ja do dwóch szklanek. – A teraz co się dzieje?

- Czemu zakładasz, że coś się musiało stać? – zapytał. Wybuchnęłam śmiechem.

- Jesteś słabym kłamcą, Cas – powiedziałam z chichotem. – Mów.

Chłopak westchnął zrezygnowany.

- Trish, no wiesz… - zaczął.

- Jak bym wiedziała, to bym nie pytała – powiedziałam poważnie, a on obrzucił mnie twardym spojrzeniem. – Dobra, kontynuuj.

- Wiem, że jesteś inna – powiedział na jednym wdechu.

- Dlaczego? – zapytałam niepewnie. Milczał chwilę.

- Wiem, że nie jesteś po części człowiekiem – odparł niepewnie.

- Skąd…

- Trudno to wytłumaczyć – powiedział.

- To może najprościej – poleciłam mu lekko zdenerwowana.

- Jesteś zła – podsumował.

- Wcale nie – zaprzeczyłam spokojnym głosem.

- Czuję to dokładnie – powiedział po chwili namysłu.

- Jesteś cholernym elfem, czy co?! – warknęłam wkurzona jego zagadkami. Patrzył na mnie zaskoczony.

- Skąd ty… - zaczął pytanie Lucas.

- Zgadłam? – chciałam się upewnić, więc uspokoiłam się trochę.

- W połowie, bo moja mama jest człowiekiem – powiedział. – Ale skoro, ty wiesz czym jestem, to czym ty jesteś?

- Jestem dhampirem, który może używać magii – odparłam dopijając moją colę.

- Teraz to jest kompletny cyrk – stwierdził. – Powiedz mi jeszcze, że Clary nie jest normalna…

- Po części tak, bo jest kostuchą – powiedziałam z lekkim uśmieszkiem. Zrobił zdziwioną minę. – Acha i Jeff i jego paczka są wilkołakami.

Jak zobaczyła jego minę nie mogłam nie zacząć się śmiać.

- Wybacz, że na siebie krzyczałam – powiedziałam patrząc mu w oczy.

- Spoko, też bym tak zareagował – powiedział. – To jedną sprawę mamy z głowy.

- Mam się bać? – zapytałam udając strach.

- Pamiętasz, jak przyszedłem do ciebie i powiedziałem, że jestem homo? – zapytał nie patrząc mi w oczy. Pamiętałam to dobrze, więc przytaknęłam. – No i niestety to nie jest prawda.

- Czekaj, czekaj, mówisz mi, że teraz jesteś hetero? – zapytałam z niedowierzaniem.

- No opamiętałem się po drugiej randce z Connorem – powiedział zażenowany. – I chciałem zapytać, czy mogę zaprosić Clary na letni bal?

- Jasne, że możesz – powiedziałam z uśmiechem, ale potem dodałam szeptem: - Wolę oddać ją w twoje ręce niż kogoś innego.

- Dzięki, Trish – powiedział i zapadła cisza. – Mogę…?

- Idź, tylko wytłumacz jej co i jak – poleciłam mu, a on poleciał do pokoju mojej kuzynki. Siedziałam tak, gdy nagle zadzwonił mój telefon.

- Halo?

- Cześć, skarbie – powiedział dobrze mi znany głos. – Masz ochotę na ciastko i kawę?

- Z przyjemnością – powiedziałam. – Przyjedziesz po mnie, czy mam jechać sama?

- Będę u ciebie za pół godziny – powiedział.

- Pa – powiedziałam i rozłączyłam się. Poszłam powoli na górę i zapukałam do pokoju Clary. Odczekałam chwilę i weszłam. Momentalnie odskoczyli od siebie jak poparzeni. Nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam się śmiać z ich czerwonych i zażenowanych twarzy.

- Możecie do tego wrócić jak wyjdę – zaczęłam i znacząco poruszałam brwiami. – Umówiłam się z Rasto i proszę cię Lucas, żebyś zajął się moją kuzynką.

- Nie jestem małym dzieckiem – naburmuszyła się Clar. Puściłam jej komentarz płazem. Popatrzyłam znacząco na Casa.

- Dobra, oglądniemy jakiś film, czy coś – powiedział.

- Dzięki – uśmiechnęłam się i wyszłam zamykając za sobą drzwi. Przebrałam się w czarną spódnicę przed kolano, do tego koszulkę z logo mojego ulubionego zespołu. Na nogi moje czarne botki. Spakowałam małą torebkę i zeszłam na dół. Akurat usłyszałam głos silnika na dworze. Wyszłam i wsiadłam do czarnego porsche mojego chłopaka. Pocałowałam go na powitanie.

- Tęskniłeś? – zapytałam, gdy ruszyliśmy.

- Bardzo, ale musisz mi opowiedzieć jak było u kuzynki – polecił. Jechaliśmy w milczeniu, aż dojechaliśmy do miłej kawiarenki. Zajęliśmy stolik i zamówiliśmy dwa serniki i kawę. - Dobra, mów.

No i zaczęłam mu opowiadać co robiłyśmy z Clary, pomijając oczywiście wątki paranormalne, doszłam do momentu dowiedzenia się, że moja rodzina nie żyje.

- Iść z tobą na pogrzeb? – zapytał z troską Rasto. Przytaknęłam.

- Mów co robiłeś jak mnie nie było – poleciłam mu.

W domu byłam około ósmej. Po kawie i ciastku poszliśmy razem z Rasto do kina na jakąś komedię romantyczną. Gdy weszłam do domu usłyszałam jakieś dźwięki dobiegające z kuchni. Powoli weszłam i zobaczyłam jak Gabe siedzi na krześle i popija wodę.

- Co tu robisz? – zapytałam sięgając po butelkę soku.

- John mnie przysłał, bo sam nie mógł przyjść – poinformował mnie.

- O co chodzi? – zapytałam. Nagle opamiętałam się, że Lucas i Clary są w domu. – Nie widzieli cię?

- Kto… Nie, siedzą i oglądają jakiś frajerski film – powiedział obojętnie. – A odpowiadając na twoje pierwsze pytanie, Starszyzna planuje cię zabić.

- Czekaj, co?! – zapytałam zaskoczona.

- Odbyło się spotkanie, na którym mistrzowie kłócili się co z tobą zrobić. John nie przyłożył do tego ręki. Powiedzieli, że będą próbowali cię zabić – poinformował mnie szczegółowo.

- Ok – powiedziałam spokojnie i zrobiłam kilka wolnych wdechów i wydechów. – Dlaczego chcą to zrobić?

- Prawdopodobnie boją się, że ich wszystkich pozabijasz – odparł Gabe. Zaczęłam chichotać.

- Będę się super bawić – powiedziałam z chytrym uśmieszkiem.

- Oczywiście nie muszą wysyłać wampirów, mogą też inne istoty – zmniejszył mój entuzjazm tą informacją. – Dobra, uciekam, bo mogą mnie zobaczyć.

- Dzięki i cześć – powiedziała, a on zniknął. Stałam na środku kuchni i zastanawiałam się, co moja rodzina im takiego zrobiła. Wtedy przypomniałam sobie, że zabiłam kilka wampirów. Na moją twarz mimowolnie wypłynął uśmiech. Po cichu weszłam na górę i zapukałam do pokoju Clary. Usłyszałam „proszę” i weszłam.

- Dobra, gołąbeczki, musimy pogadać – zaczęłam siadając na fotelu. Oboje utkwili swój wzrok we mnie. – Istoty nadnaturalne próbują mnie zabić.

Patrzyli na mnie jak na wariatkę, ale chwilę potem to zmieniło się w zaskoczenie.

- Czekaj…Co?! – zapytał lekko zdenerwowany Lucas.

- To co słyszałeś, ktoś targnie na moje życie – odparłam obojętnie.

- I ty przyjmujesz to z takim spokojem?! – pytał dalej chłopak, a ja wiedziałam, że jest na strasznie wkurzony.

- A co mam zrobić, zamknąć się w czterech ścianach i płakać?! – zapytałam wściekła.

- Jeżeli nie zrobią ci krzywdy, to czemu nie – warknął Lucas. Chwilę mierzyliśmy się wściekłymi spojrzeniami. Nastała pełna napięcia cisza, którą przerwała moja kuzynka.

- Wiesz jak się bronić? – zapytała cicho Clary. Oboje odwróciliśmy się w jej stronę zaskoczeni.

- Na razie tylko przed wampirami – odparłam jeszcze w szoku.

- To najwyższy czas nauczyć się jak zabić inne istoty – odparła spokojnie. Kompletnie mnie zamurowało, nie mogłam uwierzyć, że słyszę to z ust własnej kuzynki.

- Stajesz po jej stronie? – zapytał Lucas, jakby dopiero teraz otrząsnął się z zaskoczenia.

- Tak, czy siak, by nas nie posłuchała – odparła dziewczyna, a ja uśmiechnęłam się lekko. Chłopak głośno westchnął.

- Dobra, niech już będzie – powiedział zrezygnowany. – Jutro zaczynamy trening.

- Jaki trening? – zapytałam z ciekawości.

- Jak walczyć na miecze – odparł, a ja otworzyłam usta ze zdziwienia.

- J-jak to? – wydukałam w szoku.

- Tak to, po prostu umiem walczyć mieczem – odparł z lekkim uśmieszkiem. Mam nadzieję, że mi się zdawało, bo poczułam, że moje zaskoczenie sprawia mu radość.

- Ok, to do jutra – powiedziałam i wyszłam od nich. Wskoczyłam w pidżamę i nie mogłam za chiny ludowe zasnąć. Wierciłam się z boku na bok. W końcu zrezygnowałam na razie z prób zaśnięcia. Podeszłam do laptopa z zamiarem znalezienia jakiegoś ciekawego filmu. W końcu coś włączyłam. Nawet nie wiedziałam, w którym momencie odpłynęłam w ramiona Morfeusza. Obudził mnie…

------------------------

Cześć!

Na początek, wybaczcie, że nie było rozdziału od dobrych dwóch tygodni. Byłam za granicą bez laptopa, więc sami wiecie... ;)

Jakoś nie jestem do końca zadowolona z tego rozdziału. Czekam na wasze zdanie na ten temat ;)

LBA #2

Dzięki za nominację Madzia L ;)  http://demonsstory.blogspot.com/

Pytania: 

1. Jaki jest twój ulubiony gatunek książki?

Uwielbiam książki fantasy, a najbardziej urban fantasy i paranormal. 

2.Skąd czerpiesz inspirację?

Najczęściej z głowy, czasami z książek, które przeczytałam, a jeszcze czasami ze snów.

3. Najpierw oglądasz film, a potem czytasz książkę, czy na odwrót?

Zależy, ale najczęściej czytam, a potem oglądam.

4. Kto jest twoją ulubioną/ulubionym pisarką/pisarzem?

Nie ma takiego, choć najbardziej podoba mi się sposób pisania pani Daryndy Jones, autorki "Pierwszy grób po prawej" ;)

5. Kiedy blog zyskuje uznanie w świetle innych?

Zadałaś trudne pytanie. Według mnie, gdy są ludzie dla których warto pisać oraz gdy zaciekawimy odbiorcę swoim, np. opowiadaniem. 

6. Co lubisz robić w wolnym czasie?

Zamiast pisania jest jeszcze czytanie książek ;) oraz od czasu do czasu gra na skrzypcach. 

Nominuję:

http://wehavetosurvive.blogspot.com/

http://theseraphdiary.blogspot.com/

Moje pytania:

1. Skąd czerpiesz inspiracje?

2. Dlaczego zaczęłaś pisać bloga?

3. Kiedy blog zyskuje uznanie w świetle innych?

4. Ulubiony cytat.

5. Jeśli słuchasz muzyki podczas pisania, to jakiej? (Podaj zespół/wokalistę/wokalistkę)

Powodzenia ;)

Rozdział XIII

Od razu, gdy pojawiłam się na polanie skierowałam się w stronę miejsca zgromadzenia starszyzny wampirów.

- Kto ma w posiadaniu wampiry z okolic jeziora Ansch?! – krzyknęłam, gdy ukazali mi się pierwsi ludzie.

- Ja, Mistrz Tunan – powiedział facet o brązowych oczach i włosach wręcz złotych wstając. Podeszłam do niego, a zbliżających się ochroniarzy unieruchomiłam małymi sztylecikami wbitymi w serce. Na jego twarzy malował się strach.

- Teraz sobie pogadamy – poinformowałam go z półuśmieszkiem. Stanęłam przed nim i w ułamku sekundy wbiłam mu sztylet w serce. – Gadaj, który wampir zabił moją rodzinę? – warknęłam.

- J-jak to? –wyjąkał zaskoczony.

- Tak to, a teraz gadaj – wysyczałam i przekręciłam lekko sztylet. – Jeżeli chcesz żyć.

- Dobra, dobra – zaczął – nie wiem kto to zrobił, ale mogę się dowiedzieć – skończył.

- To na co czekasz?! – warknęłam.

- Aż wyjmiesz t-to – wskazał palcem na sztylet. Powoli go wyciągnęłam, ale zatrzymałam się w połowie.

- Jeżeli mnie oszukujesz, to nie ręczę za siebie – poinformowałam go z uśmiechem, ale w moich oczach nie było krzty wesołości. Przytaknął, a ja wyjęłam sztylet.

- Masz minutę – powiedziałam obojętnie. – Acha, i masz ich tu przyprowadzić, sama się z nimi rozprawię.

Przytaknął i zniknął. Korzystając z okazji usiadłam sobie na jego tronie. Zostało mu jeszcze pół minuty. Siedząc tak zauważyłam, że wszyscy patrzą na mnie. Miałam to w dalekim poważaniu. Nagle przede mną zmaterializował się Tunan wraz z dwoma mężczyznami.

- Czy to oni? – zapytałam wstając z tronu i patrząc im prosto w oczy.

- Tak, to oni – odpowiedział. – Co chcesz z nimi zrobić?

- Zaraz zobaczysz – odparłam z strasznym uśmiechem. Zadałam podstawowe pytanie. – Dlaczego?

- B-bo – wyjąkał pierwszy – bo nam się nudziło.

- Z nudów zabiliście troje ludzi, z czego jeden z nich był dhampirem – podsumowałam ze szyderczym śmiechem. Przytaknęli. – O wy biedni!

Podeszłam do niech i wbiłam im sztylety w serca. Znieruchomieli z przerażenia.

- Co ty… - zaczął Tunan, ale nie dokończył, bo wystawiłam w jego stronę srebrną broń.

- Też chcesz? – zapytałam z najsłodszym uśmiechem, na jaki mogłam się zdobyć w tej chwili. Wycofał się. Obeszłam ich i stanęłam miedzy nimi. – Chłopcy, już nigdy nie zrobicie nikomu krzywdy – powiedziałam i wbiłam im po drugim sztylecie. Na dokładkę i dla pewności przekręciłam ostrza. Podniosłam głowę i napotkałam pełny gniewu wzroku Tunana. Uśmiechnęłam się do niego i podeszłam do tronu Johna.

- Gabe, mieszka u mnie kuzynka, więc nie masz prawa wchodzić do mojego domu – powiedziałam. – Jeśli wejdziesz, skończysz tak jak oni.

Powiedziałam i zniknęłam.

Obudziłam się w jakimś stopniu z siebie zadowolona. Gdy schodziłam do kuchni całe zadowolenie gdzieś wyparowało. Siedząc przy kuchennym blacie w ułamku sekundy dopadły mnie wspomnienia. Przypomniałam sobie wiele godzin spędzonych z dziadkiem w jego sadzie na zbieraniu owoców, odchwaszczaniu i wielu innych czynnościach. Następne wspomnienie dotyczyło babci. Pamiętam jak byłam mniejsza i razem z babcią robiłyśmy ciasto na szarlotkę. Dopiero gdy skończyłyśmy, zauważyłyśmy, że jesteśmy całe w mące. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Ostatnie wspomnienie było związane z moim pierwszym ząbkiem. Byłam wtedy u Clary i gdy jadłam jabłko wypadł. Gdy szłam spać schowałam go pod poduszkę. W nocy przyszła ciocia i miała zamiar wyjąć ząb, ale się obudziłam, a wtedy śmiałyśmy się z tego do rozpuku. Dopiero teraz dopadły mnie wszystkie emocje: smutek, żal, rozpacz… Nie wiem ile czasu płakałam. Nagle poczułam, że czyjeś ręce mnie obejmują. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Clary.

- Trish, oddychaj – poleciła spokojnym głosem. Postarałam się w jakimś stopniu uspokoić.

- D-dzięki – wyjąkałam i przytuliłam ją. Po kilku minutach, w czasie których udało mi się uspokoić na tyle, by poinformować ją o nowej szkole.

- Clar, jutro zaczynasz szkołę. Mam nadzieję, że nie dasz się wciągnąć w flirtowanie z Jeffem i jego kumplami – powiedziałam, a ona przytaknęła. – Nie próbuj przyjaźnić się z Meredith, Jessie i Sofie – mam nadzieję, że to też przyswoiła. – Ostatnia już informacja, wszystkie lekcje mamy razem i jesteś w mojej klasie – skończyłam, a ona mnie przytuliła.

- Dzięki, że to dla mnie robisz – powiedziała z wdzięcznością w głosie.

- Nie ma za co – zbyłam. Przytulałyśmy się jeszcze przez chwilę. – Dobra, koniec tego dobrego – powiedziałam. – Idziemy spać.

Gdy rozchodziłyśmy się w stronę swoich pokoi przypomniałam sobie o jednej rzeczy.

- Ej, młoda, czy ty masz… no wiesz… czarne ciuchy? – zapytałam.

- Mam jakąś sukienkę, ale ubiorę ją dopiero na pogrzeb – poinformowała mnie. – Ale do szkoły będę ubierać się jak zwykle – powiedziała smutno.

- Dobra, to dobranoc – powiedziałam.

- Dobranoc – wymamrotała i weszła do swojego pokoju. Ja zrobiłam to samo.

Obudziłam się około czwartej. Usłyszałam z dołu odgłos zamykanej szafki. Powoli zeszłam na dół. Gdy weszłam do kuchni zobaczyłam mamę. Siedziała na krześle, a przed nią stała butelka z Jack’a Daniels’ a. Nie zauważyła mnie. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Mama nigdy nie piła, a już na pewno takie ilości alkoholu. Podeszłam do niej i położyłam jej dłoń na ramieniu. Podniosła na mnie swoje przekrwawione od płaczu oczy.

- Mamo – powiedziałam. Wyciągnęłam z jej dłoni opróżnioną już do połowy szklankę. – Chodź spać.

Nie czekałam na odpowiedź. Wzięłam ją pod rękę i zaprowadziłam do jej sypialni. Zdjęłam jej buty, położyłam do łóżka i przykryłam ją kołdrą.

- Dobranoc – zgasiłam światło i wyszłam. Nie miałam szans już zasnąć, więc zaczęłam od posprzątania w kuchni. Pozbierałam książki i zaczęłam odrabiać zadania.

W TYM SAMYM CZASIE…

- Co ta dziewucha sobie myśli?! – zapytał wzburzony Clifen. Uśmiechnąłem się lekko.

- Zabiła dwoje moich ludzi – powiedział rozgniewany Tunan. – Trzeba coś z nią zrobić.

Wszyscy zebrani pokiwali głowami, tylko nie ja.

- John, dlaczego milczysz? – zapytał Ransom.

- Ponieważ, moi drodzy, nie przyłożę do tego ręki – powiedziałem spokojnie. Widząc ich miny nie mogłem się powstrzymać przed uśmiechem.

- A-ale dlaczego? – zapytał zaskoczony Daxer.

- To wolałbym zostawić w tajemnicy – odpowiedziałem i popatrzyłem wszystkim w oczy. – Oczywiście, ja nie zabraniam wam napadać na nią, ale liczcie się z konsekwencjami.

- Jakimi, jeżeli możemy wiedzieć? – zapytał Safel.

- Wszyscy wysłani przez was ludzie zginą – powiadomiłem ich z uśmiechem.

- Skąd masz taką pewność? – zapytał Tunan wzburzony.

- Dlatego, że ją znam.

- Próbujesz ją chronić – powiedział oskarżycielskim tonem Ransom.

- Mi po prostu zależy na swoich ludziach – powiedziałem. – Róbcie co chcecie.

Wstałem i wyszedłem z posiedzenia. Musiałem spotkać się z Gabe’em, aby ten poinformował Patricię, o tym co się święci. Mam nadzieję, że sobie poradzi – pomyślałem. Zagłębiłem się w las.

- Clary, wstawaj! – krzyknęłam z dołu. Usłyszałam, że  otwierają się drzwi, więc podejrzewałam, że już wstała. Ubrana byłam w czarne rurki z dziurami na kolanach i czerwoną luźną koszulkę. Weszłam do kuchni i zaczęłam jeść kanapki. Po około dziesięciu minutach do kuchni weszła Clar.

- Cześć – rzuciła i zaczęła jeść. Ubrana była w jeansy i różową koszulkę.

- Cześć, zdenerwowana? – zapytałam ją z uśmiechem.

- Może trochę – przyznała mi się.

- Nie martw się – powiedziałam i zobaczyłam, że dochodzi wpół do ósmej. – Dobra, czas się zbierać.

Wstałyśmy i wyszłyśmy na dwór. Wsiadłyśmy na mojego Kawasaki i pojechałyśmy do szkoły. Gdy zatrzymałam się na parkingu poczułam, że moja kuzynka szybciej oddycha.

- Spokojnie, kochana – powiedziałam. – Nikt nie lubi być nowym.

Wzięłyśmy swoje rzeczy i skierowałyśmy się w stronę sekretariatu. Gdy przekroczyłyśmy próg szkoły wszystkie spojrzenia padły na Clary. Cała pobladła. Nie mogłam się powstrzymać i zachichotałam. Dostałam od niej lekko w ramię. Przez cały korytarz szedł w naszą stronę Lucas, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Cześć dziewczyny – przywitał się z nami.

- Cześć, Cas – powiedziałam. Clar powtórzyła za mną.

- Iść z wami do sekretarki?

- Żeby dotrzymać mi towarzystwa, gdy będę czekać na Clary? – zapytałam z uśmiechem.

Wyszczerzył się w uśmiechu ukazując równe białe zęby. Popatrzyłam na moją kuzynkę i okazało się, że jest jeszcze zaskoczona.

- Dobra, jak chcesz to chodź – powiedziałam do Lucasa i pociągnęłam Clar za rękę w stronę sekretarki.

- Dzień dobry – powiedzieliśmy chórem wchodząc.

- Dzień dobry, ty zapewne jesteś Clary – zaczęła pani Faren. – Oto twój plan zajęć i poproś kogoś, żeby oprowadził cię po szkole.

- Dobrze i dziękuję – powiedziała moja kuzynka z lekkim uśmiechem. – Do widzenia.

Wyszliśmy i skierowaliśmy się na naszą pierwszą lekcję, czyli historię. Na szczęście Clary uratowała mnie od siedzenia z Jeffem. Uśmiechnęłam się. Pożegnałyśmy się z Lucasem i weszłyśmy do klasy. Usiadłyśmy i czekałyśmy na dzwonek. Gdy zadzwonił do klasy wszedł nasz wychowawca.

- Witajcie młodzieży, chciałbym przedstawić wam waszą nową koleżankę, pannę Stover – powiedział. – Zapraszam na środek i powiedz kilka słów o sobie. Clary niepewnie wstała i skierowała się w stronę tablicy.

- Cześć wszystkim, jestem Clary i jestem tu, z powodu przeprowadzki – wybrnęła z sytuacji i wróciła na miejsce. Gdy usiadła obok mnie lekko ścisnęłam jej dłoń. Zaczęła się lekcja. Po jej zakończeniu jej wyszłyśmy z Clary z klasy. Uczyłyśmy się, gdy zabrzmiał dzwonek ogłaszający długą przerwę. Skierowałyśmy się w stronę stołówki, gdy nagle…

Cześć kochani!

Napisałam go, nareszcie! Ponieważ zbliżamy się do końca... Pierwszej części tej historii, zachęcam was do komentowania i udziału w ankiecie ;)