Rozdział XX

Zaparkowałam przed dużym budynkiem z czerwonej cegły, w ścianach znajdowały się okna, przysłonięte ciemnymi kotarami, a przed drzwiami stał wysoki i muskularny mężczyzna z wygoloną głową. Po prawej stronie od ochroniarza ciągnęła się bardzo długa kolejka czekających na wejście ludzi.

- Dziewczyny musimy chwile poczekać, bo ma nam towarzyszyć mój przyjaciel – powiedziałam, a chwile potem obok nas zaparkował samochód, z którego wysiadł uśmiechnięty Alex ubrany w przylegającą niebieską koszulkę, na ramionach miał czarną marynarkę z szarymi łatami na łokciach. Całość stroju dopełniały czarne sprane jeansy i niskie trampki. – O wilku mowa.

- O jakim wilku? – zapytał z uśmiechem chłopak podchodząc do nas. – Wyglądacie pięknie, a swoją drogą, jestem Alex.

- Dzięki, a to są moje przyjaciółki Candy i Meredith – przedstawiłam dziewczyny, które uśmiechnęły się do niego. – To wchodzimy!

Kiedy to powiedziałam, chciałam skierować się na koniec kolejki, ale blondynka chwyciła mnie za ramię i poprowadziła nas do ochroniarza.

- Cześć Boody – powiedziała z uśmiechem do mężczyzny, a on odpowiedział tym samym. – Mógłbyś nas wpuścić?

- Dobra Meredith – powiedział. – Tylko żebym nie musiał nikogo z was wyprowadzać z klubu.

- Tak jest – zasalutowała i zachichotała. Mężczyzna otworzył przed nami drzwi i pozwolił nam wejść do środka, co spotkało się z niezadowoleniem reszty czekających.

Kiedy przekroczyliśmy próg, do moich nozdrzy dotarł zapach papierosów. Na środku pomieszczenia ludzie tańczyli otumanieni alkoholem i pewnie też nielegalnymi używkami. Blondynka przepychała się przez tłum, aż dotarła do strefy na VIP-ów. Tam również pogadała ze znanym tylko sobie ochroniarzem, który bez problemu przepuścił nas dalej. Zajęliśmy miejsce w pustej loży, a Alex poszedł po drinki.

- Skąd ty znasz tych wszystkich bramkarzy? – zapytała Candy. Blondynka uśmiechnęła się i odpowiedziała:

- To dobrzy znajomi mojego starszego brata.

Widziałam, że fioletowogłowa chciała jeszcze o coś zapytać, ale Alex wrócił z drinkami. Wypiliśmy je, porozmawialiśmy, a teraz trzeba było podbić parkiet. Nachyliłam się w stronę Alex’ a i wyszeptałam mu do ucha:

- Candy przeżywa poważne rozstanie i trzeba ją trochę rozruszać, tylko trochę.

-  Nie ma problemu, na mnie zawsze można liczyć – rzucił i już zmierzał z dziewczynami na parkiet. Poszłam za nimi i dałam porwać się w wir muzyki. Tańczyłam kilka piosenek razem z moimi przyjaciółmi, ale potem tańczyłam z każdym, kto miał ochotę ze mną potańczyć. Ruszałam się w rytm muzyki, czasami nawet śpiewałam i bawiłam się naprawdę… dobrze! Chyba pierwszy raz od śmierci Rasto czułam się szczęśliwa i pełna energii. Po dłuższej chwili zabawy musiałam iść do łazienki, żeby zobaczyć w jakim stanie jest wygląd. Przecisnęłam się przez tłum, co jakiś czas tańcząc albo podrygując w takt muzyki. W końcu dotarłam do drzwi wychodzących na niewielki korytarz z kilkoma drzwiami. Skierowałam się w stronę drzwi damskiej toalety. Pchnęłam ciemne drzwi i podeszłam do lustra. Przyglądnęłam się sobie. Włosy miałam lekko zmierzwione, szminka zeszła całkowicie z moich ust, ale na szczęście oczy się nie rozmazały. Uśmiechałam się i nie był to wymuszony uśmiech, tylko w całości szczery. W moich oczach nie chował się fałsz, tylko sama radość. Gdzieś w podświadomości miałam myśl, że Rasto cieszy się teraz razem ze mną.

Poprawiłam tylko szybko włosy i w dobrym nastroju chciałam wrócić na parkiet, ale nie było mi to dane. Kiedy przechodziłam obok nieoznakowanych drzwi, jakaś ręka wciągnęła mnie do tego pomieszczenia.

- Co do diabła?! – warknęłam, a potem przyjrzałam się wszystkim w pokoju. Z tego co wywnioskowałam, stałam na środku składziku, a otaczali mnie sami mężczyźni. Coś zaczęło wrzeć pod moją skórą. Przyglądnęłam się każdemu z osobna, ale zatrzymałam dłużej wzrok na jednym z nich, którego skądś kojarzyłam.

- Mało ci po ostatnim razie? – zapytałam z wrednym uśmieszkiem mężczyznę, któremu podczas pewniej imprezy w moim studenckim mieście przyłożyłam z otwartej dłoni w twarz.

- Chciałbym czegoś więcej niż tylko krótka rozmowa – odpowiedział z pożądaniem w oczach. – Mam tyle pomysłów, jak wykorzystać nasze spotkanie, że aż nie wiem od czego zacząć.

Kiedy to mówił przybliżał się do mnie, a ja cofałabym się, gdyby reszta mężczyzn nie trzymałaby mnie dość mocno. Gniew rozlewał się już po moim wnętrzu. Chwycił mnie za podbródek i zmusił do patrzenia sobie w oczy.

- Jakbyś  nie uciekła ostatnim razem, mogłoby być przyjemnie, ale niestety kara musi być – powiedział i zjechał ręką na mój tyłek i dość mocno go ścisnął. Zaczęłam się wyrywać, a on zaśmiał się paskudnie. Przycisnął mnie do siebie tak, że mogłam poczuć jego męskość. Warknęłam, a on popatrzył w moje oczy i cofnął się ze strachem wymalowanym na twarzy.

- Twoje o-oczy… Są czerwone! – wykrzyczał z przerażeniem, a ja popatrzyłam na niego jak na idiotę.

- Co ty gadasz?! – powiedziałam z wściekłością w głosie.

- Ale nie martw się, nie zniszczy nam to zabawy – z wcześniejszych emocji nie zostało już nic, teraz wręcz rozbierał mnie wzrokiem. Zaczął zbliżać się bardzo powili, a ja wraz z zmniejszeniem dzielącego nas dystansu wyrywałam się coraz zajadlej i udało mi się przyłożyć jednemu z nich w twarz, ale otrząsnął się i chwycił mnie jeszcze mocniej.  

- Puszczajcie mnie! – krzyczałam, mając cichą nadzieję, że ktoś usłyszy moje wrzaski między piosenkami. Czułam jakby moja krew bulgotała i za kilka chwil miała osiągnąć punkt kulminacyjny. Mój oprawca przybliżył się do mnie i położył rękę na moim odsłoniętym udzie i powoli zaczął jechać w górę w miejsce mojej kobiecości. Szarpałam się, wierzgałam i wrzeszczałam, ale nie miałam jak wyrwać się z tego pomieszczenia. W jednej chwili z mojego gardła wydarł się głośny krzyk, a w raz z nim z mojego wnętrza wystrzeliła potężna chmura energii, która przeszła przez wszystkich mężczyzn. Zaczęli krzyczeć i krztusić się, a potem wybuchli. Tak po prostu całe pomieszczenie i ja było we krwi i szczątkach tych ludzi.

Potem nastała cisza. Upadłam na kolana i zadrżałam na samą myśl o tym, co zrobiłam i co oni chcieli mi zrobić. Niepewnie spróbowałam wstać z ziemi, gdzie nadal pływała krew. Zachwiałam się lekko na nogach, ale udało mi się utrzymać w pionowej pozycji. Poczłapałam do drzwi i położyłam rękę na klamce. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam: „Lun, mógłbyś powiedzieć Alex’ owi, że źle się poczułam i wróciłam do domu oraz, żeby odwiózł dziewczyny do domu?”. „Oczywiście” – rzucił i poczułam, jakby na chwile znikał z mojej głowy. Nacisnęłam klamkę i rozejrzałam się po korytarzu, w myślach mieć nadzieję, że nikt tędy nie przyjdzie, i będę mogła spokojnie wymknąć się tylnym wyjściem. Odetchnęłam głośno, kiedy skierowałam się pustym korytarzem do drzwi. Udało mi się opuścić klub bez żadnego incydentu. Podeszłam do mojego samochodu, wsiadłam i oparłam głowę na kierownicy. Nie czułam nic, absolutnie nic. Żadne emocje nie rozbrzmiewały w moim wnętrzu, jedyne co czułam, to obojętność.

Z taką pustką w głowie wróciłam do domu. Nawet nie zauważyłam, kiedy zamknęłam za sobą drzwi i chciałam przejść kawałek, ale upadłam. Leżałam na ziemi, jak szmaciana lalka, niezdolna do niczego. Poczułam, że po policzkach płyną mi łzy, ale nie miałam siły żeby je otrzeć.

- Patricia, co się stało?! – dotarł do moich uszu głos, ale nie zareagowałam. Poczułam, że ktoś przytula mnie do swojej piersi i kołysze lekko, jakbym była przerażonym zwierzęciem. Nie panując nad sobą wtuliłam się w jego tors i zaczęłam szlochać. Cisza była przerywana tylko moim płaczem i delikatnym uspokajaniem przez… Williama. Popatrzyłam w jego niebieskie oczy i zapłakałam jeszcze raz. Okryłam się własnymi ramionami, jakbym budowała wokół siebie mur. Silne ręce wampira, nawet na chwile nie wypuściły mnie. Stanowiły kolejną ochronę przed okrutnym światem.

Zaczęłam się uspokajać i wyczerpana oparłam głowę o klatkę piersiową czarnowłosego. Pogłaskał mnie czule po głowie i wyszeptał:

- Co się stało, królewno?

Zachichotałam i popatrzyłam na niego szklistymi oczami.

- Nigdy więcej nie mów do mnie „królewno” – wychrypiałam z uśmiechem, który chyba bardziej przypominał grymas, bo wampir zaczął się śmiać. – Mogę ci wszystko opowiedzieć, jak zmyje to z siebie.

- Czy to…krew? – zapytał, a ja przytaknęłam. – Jest twoja?

- Nie, ale to długa historia – odparłam i spróbowałam się podnieść, ale upadłabym, gdyby William nie podtrzymał mnie w tali.

- Zaprowadzę cię do łazienki – powiedział i wziął mnie na ręce i w szybkim tempie postawił mnie na środku mojej łazienki. Zostawił mnie samą, a ja zdjęłam z siebie wszystkie ubrania i weszłam pod prysznic. Woda przybrała przez chwile kolor krwi. Kiedy się szorowałam, ręce trzęsły mi się niemiłosiernie. Chciałam pozbyć się dotyku tych oprychów. Kiedy byłam już umyta wytarłam i owinęłam się w długi ręcznik, by wyjść po rzeczy na przebranie. Wyszłam z łazienki, a na łóżku siedział William i przyglądał mi się dokładnie. Na moje policzki wypłynął rumieniec, więc szybko podeszłam do swojej szafy, by odwrócić się do niego plecami. Zabrałam pierwszą lepszą bieliznę, do tego jakieś spodnie od dresu i przylegającą koszulkę z długim rękawem. Szybko wróciłam do łazienki, zarzuciłam na siebie ubranie i wyszłam z powrotem.

- Teraz opowiesz co się stało, królewno? – zapytał z półuśmieszkiem, a ja mordowałam go wzrokiem za nazwanie mnie „królewną”.

- Nie jestem żadną królewną – odparłam i usiadłam na łóżku. Podkuliłam kolana pod brodę i westchnęłam ciężko. – Pojechałam z przyjaciółmi do klubu. Bawiliśmy się świetnie, ale musiałam wyjść do toalety. Kiedy chciałam wrócić na salę, jacyś faceci wciągnęli mnie do kantorka sprzątacza. Chciałam się wyrwać, ale… było ich dużo i trzymali bardzo mocno…

Głos mi się złamał, a po policzkach popłynęły łzy. Zrozumiałam, co mogli by mi zrobić, gdybym ich… No właśnie, co ja z nimi dokładnie zrobiłam? Poczułam, że William przytula mnie po raz kolejny tej nocy.

- Zrobili ci coś? – zapytał z troską w głosie, ale po chwili wyczułam w jego gniew. – Znajdę ich i pozabijam.

Zaśmiałam się gorzko, a on popatrzył na mnie dziwnie.

- Możesz znaleźć ich szczątki w tym kantorku w klubie – odpowiedziałam i zadrżałam na samo wspomnienie tego pomieszczenia umazanego krwią i resztkami tkanek tych mężczyzn. – To było okropne… Oni tak po prostu… wybuchli.

- Co zrobili? – zapytał zaskoczony wampir.

- Oni chcieli mnie… - nie potrafiłam wypowiedzieć tego słowa. Przełknęłam głośno ślinę i wytarłam łzy wierzchem dłoni. – Chciałam stamtąd uciec, ale nie dałam rady… Poczułam jakby coś chciało wyjść z mojego wnętrza… Kiedy jego ręka… na moim udzie… Powiedział, że moje o-oczy… były czerwone…

- Spokojnie, już nic ci nie zrobią – uspokajał mnie chłopak, głaszcząc mnie po głowie i lekko kołysząc.

- Poczułam jak… wylatuje ze mnie chmura jakieś energii… Ci faceci zaczęli, tak przeraźliwie… k-krzyczeć… Potem nastała… cisza, a ja byłam cała we k-krwi – dokończyłam swoją opowieść przerywaną szlochami i łapaniem oddechu. Wiedziałam, że tak szybko nie pozbędę się tego wspomnienia. Nadal miałam wrażenie, że czuję palący dotyk tego oprycha na mojej nodze.

-  Nie martw się, nikt cię już nie dotknie – powiedział z determinacją w głosie. – Obiecuję.

- Dziękuję, że jesteś teraz ze mną – wyszeptałam i wtuliłam się w niego. Poczułam, jak rozluźniają się moje napięte mięśnie i powoli odpływałam, by po chwili zasnąć na dobre.

Cześć i przepraszam! 

Wiem, że jestem okropna. Nie było rozdziału, bo oddałam laptop do naprawy, a potem pojechałam na wakacje i wiecie jak to jest... Jeszcze raz Was przepraszam.

Pozdrawiam, Patrycja