Rozdział VI

W poniedziałek pojechałam na moim motorze do szkoły. Gdy tylko zaparkowałam przed budynkiem szkoły, od razu zleciało się dużo uczniów klas mniejszych i wyższych.

- Wow, co za maszyna. Skąd masz? – zapytał ktoś.

- Dostałam na urodziny – odpowiedziałam zabierając rzeczy i idąc w stronę wejścia. Gdy dotarłam do swojej szafki pierwsze co rzuciło mi się w oczy to była karteczka z napisem

„Zemszczę się, Cooper”

Czytając to wybuchnęłam cichym śmiechem. Zastanawiałam się, co Jeff i jego kumple mogą mi zrobić. Zabrałam swoje książki i poszłam na lekcje.

Wychodząc ze szkoły po ostatniej lekcji zobaczyłam, że obok mojego motoru zgromadziło się zbiorowisko. Gdy podeszłam bliżej o mało nie dostałam zawału. Cała obudowa była zrysowana napisami typu „szmata”, „wywłoka” itp. Nie panowałam nad swoim ciałem. Całe zaskoczenie zmieniło się w gniew. Poszłam zdenerwowana w stronę Jeff ’a, który głupkowato się uśmiechał.

- Debilu, co zrobiłeś?! – wrzasnęłam na niego.

- Widziałaś prezent – powiedział. Akurat zdjęli mu bandaż z nosa, a ja korzystając z okazji, a dokładnie skorzystała na tym moja ręka, walnęłam do znowu. Odwróciłam się z półuśmieszkiem. Poczułam za sobą ruch, chyba Jeff chciał mnie uderzyć, ale w porę kucnęłam i podbiłam mu nogi.

- Następnym razem uważaj z kim zadzierasz – warknęłam na niego. Odeszłam w stronę motoru. Chyba pieniądze z wyścigu będę musiała przeznaczyć na renowację karoserii.

Drogę do domu pokonałam zastanawiając się co ja mam począć z Jeffem. Dojechałam około piętnastej, wzięłam pieniądze i pojechałam do mechanika.

- Co pani zrobiła? – zapytał pracownik, gdy tylko zobaczył mój skarb.

- Podpadłam jednemu gościowi w szkole – odpowiedziała. – Dostał już za swoje.

Uśmiechnął się i zaczął pracę. W czasie naprawy poszłam do kawiarenki po drugiej stronie ulicy i zamówiłam kawę. Czekanie minęło mi szybko, ponieważ wzięłam ze sobą książkę. Weszłam do warsztatu, gdy mechanik kończył pracę.

- Poprawiłem pani jeszcze hamulce – powiadomił mnie.

- Dziękuje bardzo – powiedziałam z uśmiechem i zapłaciłam.

- Polecam się na przyszłość.

Wyjechałam z warsztatu i zaczęłam się zastanawiać co mam teraz robić. Gdy licznik pokazywał 100 km/h olśniło mnie i skierowałam się w stronę domu. Wskoczyłam do niego tylko po torbę z rzeczami.

Po półgodzinnej jeździe byłam już na miejscu, a mianowicie przed siłownią Clarka. Clark to facet po czterdziestce, kiedyś był zawodowym bokserem, ale doznał kontuzji i ożenił się. Trenował mnie od przeszło trzech miesięcy.

- Cześć, Clark – przywitałam się z lekkim uśmiechem.

- Hej, Patricia – powiedział odwzajemniając uśmiech. – Ciężki dzień?

- Nawet nie wiesz jak – odpowiedziałam i weszłam na ring. Zaczęliśmy powoli, a ja opowiedziałam Clarkowi o wydarzeniach dzisiejszego dnia.

- Zarobił dobrze wyprowadzonego prostego – powiedziałam lekko zdyszana.

- Uuu… To musiało boleć – odpowiedział i się wzdrygnął.

- Szczerze, to drugi raz już mu przywaliłam – stwierdziłam.

- Za co pierwszy raz? – zapytał, a ja wymierzyłam kilka mocnych uderzeń.

- Dobierał się do mnie w szkole – powiedziałam obojętnym tonem.

-Czekaj, czekaj, co robił?! -  zapytał wzburzony i obniżył rękawice.

- Dobierał się do mnie – poinformowałam Clarka. – W  nagrodę złamałam mu nos.

- No i dobrze mu tak – stwierdził wesoło. – Szczerze sam bym mu przetrzepał skórę.

Ucieszyłam się w duchu, że Clark się o mnie martwi.

- Mogę teraz poćwiczyć z przeciwnikiem? – zapytałam po chwili przerwy.

- Ok, tylko nie zrób mu krzywdy – polecił z uśmiechem.

Naprzeciwko mnie stanął chłopak starszy ode mnie o około dwa lata.

- Patricia – przedstawiłam się.

- Rasto – rzucił z uśmiechem. – Będę delikatny.

- Ja nie, miałam fatalny dzień – zaczęłam – muszę się na kimś wyżyć.

Rasto był wyższy ode mnie o mniej więcej trzydzieści centymetrów. Dobrze zbudowany, z tego co wiem od Clarka to młody mistrz. Całość dopełniało to, że był brunetem o szmaragdowych oczach. Moim skromnym zdaniem był naprawdę przystojny. Zaczęliśmy od wyprowadzenia kilku lekkich prostych. Co jakiś czas wyleciałam z jakimś mocniejszym ciosem. On tez nie próżnował. Skończyło się na remisie.

- Nie spotkałem jeszcze osoby na podobnym poziomie co ja – powiedział z uśmiechem.

- Dzięki, bardzo mi pomogłeś – poinformowałam go z uśmiechem.

- Poszła byś ze mną na kolację w piątek wieczorem – zapytał nieśmiało Rasto. Na jego piękne kości policzkowe wypłynął lekki rumieniec.

- Pewnie, gdzie i o której? – zapytałam.

- Może w tej knajpie niedaleko stąd?

- Nie wiem gdzie to jest – przyznałam się lekko się czerwieniąc.

- Ok… To spotkajmy się to o 19.00 – powiedział.

- Dobra, do zobaczenia – powiedziałam i pojechałam do domu. Idę na pierwszą randkę od czasów Erica. Cóż za emocje. Mam cichą nadzieję, że się zbłaźnię.