Prolog

Obudził mnie dźwięk tłuczonej szklanki. Najciszej jak potrafiłam wstałam z łóżka i ze sztyletem w ręce wyszłam ze swojej sypialni. Weszłam powoli do salonu, ale nikogo tam nie było. Obstawiałam, że intruz jest w kuchni. Uchyliłam drzwi i o mało nie zeszłam na zawał. W mojej kuchni tłoczyli się po kolei: mama, Clary z narzeczonym i Bill. Kiedy mnie zobaczyli zaczęli śpiewać mi „sto lat”. Moja mama trzymała w rękach czekoladowy tort, a Bill szampana.

W ekspresowym tempie schowałam sztylet za plecy i uśmiechnęłam się promiennie. Zrobiło mi się bardzo miło. Gdy skończyli śpiewać, wszyscy zaczęli składać mi życzenia. Pierwsza była mama.

- Kochanie, wszystkiego najlepszego  - powiedziała i mocno mnie przytuliła. Powiedziałam „dziękuję” i odsunęłam się od mamy, by zaraz zostać zamknięta w uścisku Billa.

- Trish, wszystkiego najlepszego – powiedział wilkołak z szerokim uśmiechem. - Gdzie masz kieliszki?

- Dzięki i są w szafce obok okna – powiedziałam. Wreszcie podeszła do mnie moja kuzynka z narzeczonym.

- Wszystkiego najlepszego Dwudziestko! – powiedziała dziewczyna i mocno mnie uścisnęła. Jej miejsce po chwili zajął mój przyszły „prawie szwagier”, czyli… Lucas Pierce. Mój przyjaciel oświadczył się Clary prawie rok temu. Ślub mają wziąć pod koniec września, kiedy będzie jeszcze śliczna jesień.

- Sto lat, Trishy – powiedział chłopak i mnie przytulił.

- Dzięki i koniec z tymi życzeniami, bo mam ochotę na tort – powiedziałam z szerokim uśmiechem. – Idźcie do salonu, a ja zaraz przyjdę z talerzykami, widelcami i nożem.

Gdy wszyscy opuścili już kuchnię w ekspresie schowałam sztylet do jednej z mniej używanych szafek i zaczęłam szukać sztućców. Miałam już wszystko przygotowane, więc weszłam do salonu. Bill już rozlał szampana i wszyscy czekali już tylko na tort. Postawiłam wszystko na stoliku i pokroiłam ciasto. Każdy dostał po kawałku.

Ciasto rozpływało się w ustach, a szampan był przepyszny. Delektowałam się tym, aż w końcu mnie olśniło.

- Przecież ja mam urodziny dopiero w październiku, więc co tutaj robicie tak wcześnie? – zapytałam patrząc na wszystkich zaskoczona. Odpowiedzi udzielił mi Lucas.

- W październiku będziemy z Clary na miesiącu miodowym i nie dalibyśmy rady być na twoich urodzinach – poinformował mnie przyjaciel.

- Dobra, wy jesteście usprawiedliwieni, ale co z wami? – zwróciłam się teraz do mamy i Billa.

- Kochanie, ja w październiku wyjeżdżam do Iraku, by pomagać tam rannym – poinformowała mnie. Dlaczego dowiaduję się dopiero teraz?!

- Ja w czasie, gdy wypadają twoje urodziny jadę do rodziny we Włoszech – powiedział chłopak z przepraszającym uśmiechem.

- Cieszę się, że pamiętaliście, nawet przed czasem – powiedziałam z uśmiechem. – A tak w ogóle, takie śniadanie to ja mogę jeść codziennie.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Siedzieliśmy tak jeszcze z godzinę śmiejąc się i rozmawiając, ale niestety w końcu musieli iść. Pożegnałam wszystkich i wróciłam do kuchni.

Cześć!

Jak po Sylwestrze? Jakieś ciekawe postanowienia noworoczne? 

U mnie było nawet OK!

Mam dla was prolog drugiego tomu "Hybrydy"! Mam nadzieję, że się spodoba :)

Czekam na Wasze komentarze ;)